Ιστορικό Ιερού Ναού
Στις 2 Οκτωβρίου 1983 πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Ιερού ναού της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, της δεύτερη μεγαλύτερη ορθόδοξης εκκλησίας της Βόρειας Ελλάδας, μετά τον Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης και μιας από τις μεγαλύτερες των Βαλκανίων. Τα εγκαίνιά της πραγματοποίησε ο τότε Μητροπολίτης της πόλης Άνθιμος Ρούσσας ενώ την θεμελίωσή του πραγματοποίησε ο τότε Μητροπολίτης της πόλης Κωνστάντιος Χρόνης μαζί με τον τότε Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Στυλιανό Πατακό το 1975. Μέχρι το 1978 σκεπάστηκε και έκτοτε συνεχίζονται οι διάφορες εργασίες μέχρις πλήρους αποπεράτωσής του. Η εκκλησία έχει επιφάνεια μαζί με το περιστύλιο τα 998 τ.μ., ενώ ο τρούλος του ναού φτάνει τα 33 μέτρα σε ύψος. Έχει επτά καμπάνες με έναν ιδιαίτερο (Αγιορείτικο) ρυθμό. Πρόκειται για ένα πολύ εντυπωσιακό οικοδόμημα που χτίστηκε σε ρυθμό βασιλικής μετά τρούλου. Άρχισε να ανοικοδομείται με φροντίδα των Καππαδοκών από το 1968 σε οικόπεδο που δωρίθηκε από την Γκέρου Λαφτσή, με χρήματα που μαζεύτηκαν κυρίως από εράνους των κατοίκων και με πολύ προσωπική δουλειά των Καππαδοκών.
Μέχρι την λειτουργία του οι πιστοί της ενορίας εκκλησιάζονταν σε ένα παρακείμενο τολ, περίπου 15 μ. μήκους, με μία μικρή καμπάνα που βρήκαν κρεμασμένη έξω από την Κοσμοσώτηρα των Φερών και την είχαν τοποθετήσει σε μια μικρή αμυγδαλιά στον περίβολο. Εντός του Ναού φιλοξενούνται λείψανα του Οσίου Δημητρίου που έφεραν από την Καππαδοκία το 1924 πρόσφυγες και τα οποία στην αρχή φύλασσαν στην εκκλησία της Ιάνας (τον Άγιο Δημήτριο) και πριν από μερικά χρόνια τοποθετήθηκαν εδώ στον Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Η εκκλησία είναι επίσης γεμάτη αξιοθαύμαστες αγιογραφίες, ενώ το δέος που προκαλεί το μεγαλοπρεπές εσωτερικό της δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν επισκέπτη. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος Αλεξανδρούπολης γιορτάζει μεγαλοπρεπώς στις 6 Αυγούστου. Τη μέρα αυτή διοργανώνονται κάθε χρόνο πλήθος εκδηλώσεων, ξεχωρίζει όμως μια ξεχωριστή παράδοση που τηρείται εδώ. Μαζί με τον άρτο στη Θεία Λειτουργία μοιράζονται σταφύλια, σηματοδοτώντας την εποχή του τρύγου. Πολλά από αυτά μάλιστα είναι και «το πρώτο τσαμπί» της σοδειάς, που αφήνει ο αμπελουργός στην εκκλησία για να πάει καλά ο τρύγος.
